Jak WielkaBrytania i ONZ uległy terroryzmowi
Utworzenie Izraela jako suwerennego państwa i jego przyjęcie do Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1949 roku stanowiło punkt zwrotny w historii XX wieku, napędzany niestabilną mieszanką dyplomacji, geopolityki i przemocy. W centrum tego procesu znajdowały się działania ekstremistycznych grup syjonistycznych, w szczególności Irgunu i Lehi, których skrajne akty przemocy – obecnie klasyfikowane jako terroryzm według współczesnych standardów – odegrały kluczową rolę w zmuszeniu Wielkiej Brytanii do rezygnacji z Mandatu Palestyny i zmuszeniu ONZ do uznania Izraela. Artykuł ten dowodzi, że Wielka Brytania i ONZ, przytłoczone tymi brutalnymi kampaniami, skutecznie uległy syjonistycznemu terroryzmowi, akceptując państwowość Izraela pomimo jego częściowej zgodności z warunkami ONZ, w tym planem podziału, prawami uchodźców i obowiązkami w zakresie praw człowieka. Analizuje on zobowiązania Mandatu Brytyjskiego do ochrony praw Palestyńczyków, taktyki grup syjonistycznych mające na celu zakończenie brytyjskich rządów, warunki uznania Izraela przez ONZ oraz późniejsze niezachowanie zgodności i naruszenia praw człowieka towarzyszące ekspansji terytorialnej Izraela.
Mandat Brytyjski dla Palestyny, sformalizowany przez Ligę Narodów w 1922 roku, był ramą prawną mającą na celu administrowanie byłym terytorium osmańskim, przygotowując je do samostanowienia. Włączał on Deklarację Balfoura z 1917 roku, która zobowiązywała Wielką Brytanię do ułatwienia „utworzenia w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego”, jednocześnie zapewniając, że „nic nie powinno być zrobione, co mogłoby naruszyć prawa obywatelskie i religijne istniejących nieżydowskich społeczności”. Przy populacji Palestyny wynoszącej około 90% Arabów (muzułmanów i chrześcijan) oraz 10% Żydów na początku lat 20. XX wieku, ochrona praw Palestyńczyków była podstawowym obowiązkiem.
Kluczowe postanowienia Mandatu dla Palestyńczyków obejmowały ochronę ich praw obywatelskich i religijnych, zapewnienie, że imigracja żydowska nie szkodzi ich pozycji, zagwarantowanie szacunku dla ich instytucji religijnych oraz zapewnienie wolności sumienia, kultu i edukacji bez dyskryminacji. Wielka Brytania była zobowiązana do corocznego raportowania Lidze Narodów, aby zapewnić odpowiedzialność. Jednak podwójne cele Mandatu – wspieranie narodowego domu żydowskiego przy jednoczesnej ochronie praw Palestyńczyków – okazały się nie do pogodzenia. Imigracja żydowska wzrosła z 60 000 w 1917 roku do 600 000 w 1947 roku, a zakupy ziemi podsycały obawy Arabów przed wysiedleniem. Próby Wielkiej Brytanii stworzenia wspólnego zarządzania, takie jak rada legislacyjna, załamały się z powodu bojkotów arabskich i obaw Żydów o status mniejszości, eskalując napięcia.
Organizacje syjonistyczne, napędzane celem utworzenia państwa żydowskiego, stały się bardziej wojownicze w latach 40. XX wieku, szczególnie po Białej Księdze z 1939 roku, która ograniczyła imigrację żydowską do 75 000 przez pięć lat i przewidywała unitarne państwo palestyńskie. Irgun, kierowany przez Menachema Begina, oraz Lehi, znany jako Gang Sterna, przyjęły ekstremalną przemoc, aby uczynić rządy brytyjskie niemożliwymi, atakując cele wojskowe, cywilne i dyplomatyczne w działaniach spełniających współczesne definicje terroryzmu. Ich celem był „Wielki Izrael”, obejmujący całe terytorium Mandatu Palestyny, w tym Zachodni Brzeg i Transjordanię, odrzucając kompromisy, takie jak plan podziału ONZ.
Te działania stworzyły niekontrolowane środowisko, z szacowanymi stratami ekonomicznymi na poziomie 2 milionów funtów i setkami brytyjskich ofiar, przytłaczając zmęczoną wojną Wielką Brytanię.
Decyzja Wielkiej Brytanii o rezygnacji z Mandatu, ogłoszona w lutym 1947 roku i zakończona 14 maja 1948 roku, była napędzana nieustanną presją syjonistycznej przemocy i szerszymi ograniczeniami. Po II wojnie światowej Wielka Brytania zmagała się z długiem w wysokości 3 miliardów funtów i była zależna od pożyczek amerykańskich. Utrzymanie 100 000 żołnierzy w Palestynie, kosztujące rocznie miliony, było nie do utrzymania w obliczu krajowych żądań odbudowy. Brytyjska opinia publiczna, wyczerpana wojną i stratami, odwróciła się od Mandatu, a media przedstawiały Palestynę jako bagno. Presja USA na przyjęcie 100 000 żydowskich uchodźców oraz wsparcie ZSRR dla podziału dodatkowo osłabiły pozycję Wielkiej Brytanii.
Przemoc ze strony Irgunu i Lehi, zwłaszcza głośne incydenty, takie jak zamach bombowy na hotel King David i sprawa sierżantów, zdemoralizowały brytyjskie siły i podkopały wolę polityczną. Te akty terrorystyczne, wywołując chaos i strach, bezpośrednio przyczyniły się do niezdolności Wielkiej Brytanii do rządzenia. Przekazując sprawę do ONZ, Wielka Brytania przyznała, że nie jest w stanie poradzić sobie z przemocą ani pogodzić sprzecznych obowiązków Mandatu, skutecznie ulegając syjonistycznemu ekstremizmowi, jednocześnie nie wypełniając obowiązku ochrony praw Palestyńczyków.
ONZ, jako następczyni Ligi Narodów, przejęła kwestię palestyńską w 1947 roku. Jej odpowiedź ukształtowała państwowość i członkostwo Izraela, ale proces ten był silnie naznaczony brutalnym kontekstem stworzonym przez grupy syjonistyczne.
W listopadzie 1947 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Rezolucję 181, proponującą podział Palestyny na państwo żydowskie (56%) i arabskie (43%), z Jerozolimą jako miastem międzynarodowym. Agencja Żydowska zaakceptowała plan, widząc w nim drogę do państwowości, podczas gdy przywódcy arabscy go odrzucili, sprzeciwiając się jakiemukolwiek państwu żydowskiemu. 14 maja 1948 roku, gdy Mandat wygasł, Izrael ogłosił niepodległość, powołując się na Rezolucję 181. Kolejna wojna arabsko-izraelska rozszerzyła terytorium Izraela do 78% Mandatu Palestyny na mocy porozumień o zawieszeniu broni z 1949 roku, przekraczając alokację ONZ.
Izrael osiągnął członkostwo w ONZ 11 maja 1949 roku na mocy Rezolucji 273 (III), z 37 głosami za, 12 przeciw (głównie państwa arabskie) i 9 wstrzymującymi się. Przyjęcie było uzależnione od:
Decyzja ONZ była kształtowana przez:
Przyjmując Izrael, ONZ uległa rzeczywistości ukształtowanej przez syjonistyczny terroryzm, który zmusił Wielką Brytanię do wycofania się i stworzył fait accompli poprzez zdobycze militarne. Warunki, choć formalnie zaakceptowane przez Izrael, były luźno egzekwowane, co pozwoliło Izraelowi ominąć pełną zgodność.
Członkostwo Izraela w ONZ opierało się na zobowiązaniach wobec rezolucji ONZ i praw człowieka, ale jego działania wykazały znaczną niezgodność, której towarzyszyła ekspansja terytorialna i naruszenia praw człowieka.
Ambicje Izraela wykraczały poza linie rozejmu z 1949 roku:
Działania Izraela na okupowanych terytoriach stanowią udokumentowane naruszenia praw człowieka:
Te naruszenia, napędzane priorytetem Izraela dla kontroli terytorialnej i dominacji demograficznej Żydów, stoją w jaskrawej sprzeczności z warunkami ONZ dla jego członkostwa, szczególnie w zakresie praw człowieka i obowiązków wobec uchodźców.
Ekstremistyczne grupy syjonistyczne, takie jak Irgun i Lehi, poprzez akty terrorystyczne – wymierzone w wojskowe lotniska, infrastrukturę cywilną, populacje arabskie, brytyjskie obiekty za granicą oraz zabójstwa urzędników, takich jak Moyne i Bernadotte – zmusiły Wielką Brytanię do rezygnacji z Mandatu dla Palestyny. Te działania, wykorzystujące powojenne słabości Wielkiej Brytanii, uczyniły zarządzanie niemożliwym, prowadząc do zaangażowania ONZ. ONZ zaproponowała plan podziału z 1947 roku i przyjęła Izrael jako członka w 1949 roku, pod warunkiem przestrzegania Karty ONZ, praw człowieka, Rezolucji 181 i praw uchodźców. Akceptując państwowość Izraela pomimo jego rozszerzonych granic i ograniczonej zgodności, Wielka Brytania i ONZ uległy rzeczywistości ukształtowanej przez syjonistyczny terroryzm. Późniejsza niezgodność Izraela – utrzymywanie terytoriów poza planem podziału, blokowanie powrotu uchodźców i popełnianie naruszeń praw człowieka poprzez okupację i osiedla – podkopała jego zobowiązania wobec ONZ, przedłużając konflikt palestyński i pozostawiając prawa Palestyńczyków niespełnionymi.