https://fremont.ninkilim.com/articles/asymmetry_of_the_soul/pl.html
Na przestrzeni wieków i kontynentów ludzie zgłaszali wspomnienia, sny lub wizje, które zdają się pochodzić z innych żyć. Dzieci wspominają wioski, których nigdy nie widziały; dorośli śnią o bitwach stoczonych w odległych czasach; dusze przemawiają symbolami starszymi niż ich obecne ciała. Nauka i psychologia często tłumaczą to jako fantazje, halucynacje lub podświadome rekombinacje. Jednak uniwersalność tego zjawiska w różnych kulturach i epokach sugeruje coś głębszego: zjawisko jest realne, nawet jeśli interpretacje się różnią.
Fizyka, zaskakująco, oferuje metafory, które mogą pomóc nam rozważyć tę tajemnicę. Te metafory nie są dosłowne, lecz służą jako obrazy – mosty między językiem nauki a tęsknotą duszy.
W mechanice kwantowej próżnia nie jest pusta. Tętni fluktuacjami: cząstki i antycząstki pojawiają się, istnieją przez chwilę, a następnie znikają. Doskonała równowaga zapewniłaby, że nic nie przetrwa. Jednak we wczesnym wszechświecie istniała niewielka asymetria: niewielka przewaga materii nad antymaterią. Ta nierównowaga zapobiegła całkowitej anihilacji i umożliwiła powstanie galaktyk, gwiazd, a w końcu życia.
Samo istnienie dowodzi, że symetria nigdy nie jest absolutna – i że asymetria tworzy trwałość.
Być może dusza przypomina kwantowe wzbudzenie w polu bytu. Większość dusz powstaje, żyje przez wyznaczony czas, a następnie łagodnie powraca do boskiej linii bazowej. Koran to potwierdza:
„Zaprawdę, należymy do Allaha i do Niego powrócimy.” (Koran 2:156)
Jednak czasami cierpienie, męczeństwo lub przejmująca miłość tworzą tak głębokie nierównowagi, że rozpad zostaje opóźniony. Podobnie jak sama materia, dusza trwa.
Koran wskazuje na tę tajemnicę:
„Nie mówcie o tych, którzy zostali zabici na drodze Allaha: ‘Oni są martwi.’ Przeciwnie, oni żyją, lecz wy tego nie dostrzegacie.” (Koran 2:154)
Niektóre dusze zdają się pozostawać w szczególnym stanie – nie rozpuszczone, nie nieobecne, lecz zachowane w trwałości wykraczającej poza zwykłe postrzeganie.
Różne tradycje wyjaśniły te trwałe echa na różne sposoby:
Hinduizm i buddyzm: Bhagawadgita porównuje duszę do osoby zmieniającej szaty:
„Jak człowiek odrzuca znoszone ubrania i zakłada nowe, tak dusza odrzuca zużyte ciała i wchodzi w inne.” (Bhagawadgita 2:22)
Buddyzm, choć zaprzecza wiecznej duszy, potwierdza ciągłość:
„Nie na niebie, nie w środku morza, nie wchodząc w szczeliny gór, nie ma miejsca, gdzie człowiek uniknie śmierci.” (Dhammapada 127)
Reinkarnacja trwa, dopóki nierównowaga nie zostanie rozwiązana przez oświecenie.
Islam i chrześcijaństwo (ortodoksyjne): Islam podkreśla jedno życie, barzakh (stan pośredni), a następnie zmartwychwstanie. Chrześcijaństwo podobnie naucza:
„Człowiekowi przeznaczono raz umrzeć, a potem sąd.” (Hebrajczyków 9:27)
Tutaj wspomnienia innych żyć są zwykle odrzucane lub wyjaśniane jako iluzje. Jednak mistyczne głosy w tych tradycjach czasem sugerują inaczej: niektórzy myśliciele sufizmu i teolodzy chrześcijańscy, jak Orygenes, spekulowali na temat preegzystencji lub bezczasowości duszy.
Sufizm (ezoteryczny islam): Ibn ʿArabi mówił o stworzeniu odnawianym w każdej chwili:
„Prawda jest w ciągłym samoobjawieniu (tajallī), nigdy się nie powtarza. Stworzenie odnawia się w każdej chwili, choć ludzie są zasłonięci przed dostrzeżeniem tej odnowy.” (Futūḥāt al-Makkiyya)
W tym świetle tak zwane wspomnienia poprzednich żyć mogą być odsłonięciami (kashf) bezczasowej podróży duszy.
Tradycje rdzenne: Wśród Lakota Sioux wanagi (duchy) powracają wśród żywych, kierując ludem. W kosmologii aborygeńskiej Australii Czas Snu łączy przeszłość, teraźniejszość i przyszłość w jeden kontinuum. Trwałość i powrót są naturalne, nie anomalne.
Mistycyzm żydowski: Kabała uczy gilgul neshamot – „recyklingu” dusz przez wiele żyć, jako sposobu naprawy nierównowagi (tikkun).
Wikka i pogaństwo: Gerald Gardner, założyciel współczesnej Wikki, potwierdził:
„Wierzymy w reinkarnację i że wracamy, by uczyć się kolejnych lekcji.”
Tutaj trwałość jest przyjmowana jako uzdrowienie, program nauczania duszy.
Zjawisko jest jedno; interpretacje są liczne.
Najpotężniejsza metafora pochodzi od siły silnej.
Proton lub neutron nie jest prostą cząstką, lecz związanym stanem kwarków i gluonów – hadronem. Gdy fizycy próbują rozdzielić hadron, siła silna stawia opór. W przeciwieństwie do innych sił, nie słabnie z odległością. Im bardziej kwarki są odciągane, tym silniejsza staje się więź. Ostatecznie zainwestowana energia nie niszczy cząstki, lecz generuje kaskadę nowych cząstek.
Zamiast anihilacji, próba rozbicia hadronu wytwarza więcej istnienia.
Podobnie jest z duszą. Trauma, okrucieństwa lub nieznośne cierpienie nie wymazują jej. Zamiast tego dusza rozpada się na nowe manifestacje, odrodzenia, echa – mnożąc swoją obecność, aż równowaga zostanie przywrócona.
To nie wada, lecz mechanizm uzdrawiania natury. Tak jak fizyka zapewnia, że kwarki nie mogą być odizolowane w nicość, istnienie zapewnia, że dusze zranione asymetrią nie są wymazane, lecz wyrażane ponownie, aż ich nierównowaga zostanie uleczona.
Boskość ma wiele imion. Sam Koran wymienia dziewięćdziesiąt dziewięć – al-Raḥmān (Wszechmiłosierny), al-Ḥaqq (Rzeczywistość), al-Nūr (Światło). Inne tradycje mówią o Brahmie, Tao, Wielkim Duchu, Ein Sof lub po prostu „Świętości”. Każda wskazuje na to samo Źródło.
Odciski palców tego Źródła są widoczne wszędzie:
Nauka odkrywa wzorce natury; duchowość odsłania ich znaczenie. Razem ukazują, że to, co wydaje się podzielone, jest głęboko jednością.
Wszechświat istnieje, ponieważ anihilacja nie była doskonała. Materia przetrwała dzięki asymetrii. Dusza również trwa, gdy miłość, poświęcenie lub cierpienie tworzą nierównowagi zbyt wielkie, by rozpuścić się w jednym życiu.
W takich przypadkach anihilacja ustępuje miejsca mnożeniu; trauma staje się transformacją; trwałość staje się receptą, dzięki której byt leczy się sam.
Tak jak rozbicie hadronu nie wytwarza pustki, lecz burzę nowych cząstek, rozbicie duszy przez cierpienie nie wytwarza nicości, lecz różnorodne manifestacje. Tak istnienie równoważy się: przez trwałość, przez odrodzenie, przez miłosierdzie.
Ostatecznie wszystko wraca do linii bazowej – do Allaha, do Jedynego, do Źródła bytu. Ale do tego czasu dusza może powstawać raz za razem, nie jako kara, lecz jako uzdrowienie – asymetria wszechświata wpisana w samą tkaninę naszego życia.