غیرانسانیکردن فلسطینی‌ها توسط اسرائیل: جنایتی سیستماتیک فراتر از رفتار با
دام‌ها
کمپین غیرانسانی کردن فلسطینی‌ها توسط اسرائیل، حمله‌ای حساب‌شده و بی‌رحمانه به وجود آن‌هاست که آن‌ها را به جایگاهی بسیار پایین‌تر از دام‌ها تنزل می‌دهد، به‌عنوان اشیاء یک‌بارمصرف مورد کنترل، استثمار و حذف قرار می‌گیرند. از طریق لفاظی‌های نسل‌کشی، بازداشت‌های行政ی سختگیرانه، شرایط زندان‌های شکنجه‌آور، کشتار جمعی در غزه، اقدامات پزشکی بدون رضایت، برداشت اعضای بدن تأییدشده تاریخی، و نگه‌داری عمدی یا دفن دسته‌جمعی اجساد برای پنهان کردن این جنایات، اسرائیل با دقتی وحشتناک انسانیت فلسطینی‌ها را سلب کرده است. نگه‌داری اجساد تا زمانی که به حدی تجزیه شوند که کالبدشکافی ممکن نباشد یا دفن آن‌ها در گورهای دسته‌جمعی بی‌نام، صرفاً سهل‌انگاری نیست، بلکه تلاشی شوم برای محو شواهد جنایات و محافظت از اسرائیل در برابر پاسخگویی است. این مقاله با اعتقادی تزلزل‌ناپذیر ادعا می‌کند که این اقدامات یک فاجعه اخلاقی و قانونی است که ریشه در پروژه‌ای چندین‌دهه‌ای برای حذف فلسطینی‌ها دارد و محکومیت جهانی و عدالت را می‌طلبد.
غیرانسانی‌سازی اسرائیل با کلماتی آغاز می‌شود که آگاهی جمعی را مسموم می‌کند و فلسطینی‌ها را به موجوداتی زیرانسانی تبدیل می‌کند که شایسته زندگی یا کرامت نیستند. از زمان تأسیس، رهبران از زبان برای انکار وجود فلسطینی‌ها استفاده کرده‌اند. اظهارات بدنام گلدا مئیر در سال ۱۹۶۹، «چیزی به نام فلسطینی وجود نداشت… آن‌ها وجود نداشتند»، هویت و تاریخ آن‌ها را محو کرد و زمینه را برای سیاست‌هایی فراهم آورد که آن‌ها را به‌عنوان موجوداتی غیرواقعی می‌بیند (The Language of Genocide). این لفاظی در رهبران معاصر ادامه دارد که غیرانسانی‌سازی را برای توجیه خشونت تقویت می‌کنند. سخنرانی‌های بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر، پس از اکتبر ۲۰۲۳، که فلسطینی‌ها را به عمالقه‌های کتاب مقدس تشبیه کرد—که نابودی کامل آن‌ها به‌صورت الهی مقرر شده است—و آن‌ها را «فرزندان تاریکی» نامید، آن‌ها را به‌عنوان تهدیدی وجودی معرفی کرد که نیازمند نابودی است (Dehumanising Palestinians). ادعای تکان‌دهنده یوآو گالانت، وزیر دفاع، «ما با حیوانات انسانی می‌جنگیم و مطابق آن عمل می‌کنیم»، همراه با محاصره غزه که غذا، آب و برق را قطع کرد، به‌صراحت فلسطینی‌ها را به‌عنوان حیواناتی معرفی کرد که سزاوار گرسنگی هستند (In Israel, Rhetoric Dehumanizing Palestinians). حسرت بتسالئل اسموتریچ، وزیر دارایی، که جهان «اجازه نمی‌دهد اسرائیل باعث مرگ دو میلیون غیرنظامی از گرسنگی شود»، نیت نسل‌کشی را آشکار می‌کند که مرگ جمعی را به‌عنوان راه‌حل عادی‌سازی می‌کند (Israeli Society’s Dehumanization). این زبان به جامعه مدنی نفوذ کرده است، جایی که چهره‌های رسانه‌ای مانند یهودا شلزینگر از تجاوز به زندانیان فلسطینی حمایت می‌کنند و اعضای کنست استدلال می‌کنند که سربازان نباید هیچ محدودیتی، از جمله خشونت جنسی، داشته باشند (Israeli Society’s Dehumanization). چنین لفاظی‌هایی صرفاً اغراق نیست؛ پیش‌زمینه‌ای عمدی برای جنایات است که فرهنگی را ایجاد می‌کند که در آن رنج فلسطینی‌ها جشن گرفته می‌شود و زندگی آن‌ها کمتر از دام‌هایی که از چنین نفرت‌هایی در امان هستند، ارزش دارد.
رویه بازداشت اداری اسرائیل یک مکانیزم کنترلی وحشتناک است که فلسطینی‌ها—اغلب خردسالان—را بدون اتهام، محاکمه یا توضیح زندانی می‌کند، در خلأ قانونی که کرامت انسانی را به چالش می‌کشد. طبق گزارش دفتر حقوق بشر سازمان ملل، تا نوامبر ۲۰۲۳، بیش از ۹,۴۰۰ فلسطینی، از جمله صدها کودک، در بازداشت هستند که بیش از ۳,۲۴۲ نفر از آن‌ها به‌صورت行政ی بازداشت شده‌اند (UN Report). بازداشت‌شدگان به‌صورت مخفیانه تا ۱۴۰ روز تحت قانون جنگجویان غیرقانونی از دسترسی به وکیل یا خانواده محروم می‌شوند و از بازدیدهای کمیته بین‌المللی صلیب سرخ (ICRC) منع می‌شوند، که نقض پیمان بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) و کنوانسیون حقوق کودک (CRC) است (Amnesty International). این رازداری، که در آن خانواده‌ها از سرنوشت عزیزانشان بی‌خبر می‌مانند، نشان‌دهنده رفتار با اشیاء یک‌بارمصرف است، نه موجودات حساس. این قانون، که در سال ۲۰۲۴ تمدید شد، اجازه بازداشت بدون نظارت قضایی را می‌دهد و فلسطینی‌ها را بی‌صدا و نامرئی می‌کند. خردسالان، مانند کودکی ۱۴ ساله که به مدت ۲۴ روز بازداشت و شکنجه شد، با وحشتی خاص روبرو هستند، جوانی آن‌ها در سیستمی که آن‌ها را به‌عنوان تهدیداتی که باید به‌صورت نامحدود زندانی شوند، نادیده گرفته می‌شود (Amnesty International). برخلاف دام‌ها، که برای استفاده‌شان مراقبت اولیه دریافت می‌کنند، فلسطینی‌ها به حذف عمدی شخصیت خود подверگ می‌شوند و وجودشان به یک پاورقی بوروکراتیک کاهش می‌یابد.
شرایط در مراکز بازداشت اسرائیل گواهی بر غیرانسانی‌سازی فلسطینی‌هاست که بازداشت‌شدگان را به پرتگاهی کابوس‌وار از شکنجه، تجاوز و بی‌توجهی فرو می‌برد. گزارش‌های عفو بین‌الملل، بی‌تسلم و سازمان ملل تصویری وحشتناک ترسیم می‌کنند: بازداشت‌شدگان در محفظه‌های قفس‌مانند محبوس هستند، چشم‌بند زده، دستبند شده و مجبور به پوشیدن پوشک می‌شوند، از غذا، آب، تختخواب و مراقبت پزشکی محروم می‌مانند (B’Tselem). شکنجه سیستماتیک است—ضرب و شتم، شوک الکتریکی، غرق مصنوعی، آویزان کردن از سقف و حملات سگ‌ها مستند شده‌اند، با حداقل ۵۴ مرگ در بازداشت از اکتبر ۲۰۲۳ (UN Report). خشونت جنسی شایع است، با شهادت‌هایی از تجاوز گروهی، تجاوز با اشیاء مانند نازل‌های کپسول آتش‌نشانی و تجاوز توسط سگ‌ها، به‌ویژه در سده تیمن، طبق گزارش‌های سازمان ملل و نیو عرب (New Arab). زنان و کودکان با وحشت‌های خاصی روبرو هستند، از دسترسی به نوار بهداشتی محروم می‌شوند و تحت بازرسی‌های برهنه قرار می‌گیرند، یک پرستار در جلسه سازمان ملل شهادت داد که از تجاوز خونریزی کرده است (RFI). نام‌گذاری بی‌تسلم این مراکز به‌عنوان «اردوگاه‌های شکنجه» بر وحشیگری آن‌ها تأکید دارد، که از بی‌توجهی به دام‌ها، که حداقل برای حفظ ارزششان تغذیه و سرپناه داده می‌شوند، فراتر می‌رود. در مقابل، فلسطینی‌ها به رنج عمدی دچار می‌شوند، بدن و روحشان شکسته می‌شود تا جایگاه زیرانسانی آن‌ها تقویت شود، سرنوشتی که هیچ حیوانی با چنین ظلمی حساب‌شده تحمل نمی‌کند.
کشتار جمعی فلسطینی‌ها در غزه، به‌ویژه از اکتبر ۲۰۲۳، اوج وحشتناک غیرانسانی‌سازی است، با بیش از ۵۳,۰۰۰ کشته، عمدتاً زنان و کودکان، در چیزی که عفو بین‌الملل و سازمان ملل به‌عنوان نسل‌کشی احتمالی نامیده‌اند (Amnesty International). حملات هوایی بی‌رویه اسرائیل که بیمارستان‌ها، مدارس و اردوگاه‌های پناهندگان را هدف قرار می‌دهند، نشان‌دهنده بی‌اعتنایی بی‌رحمانه به زندگی فلسطینی‌ها است که با لفاظی‌هایی که آن‌ها را «حیوانات انسانی» می‌نامد، توجیه می‌شود. محاصره، که غذا، آب و دارو را قطع کرده، به گرسنگی و بیماری منجر شده است، و اظهارات اسموتریچ نشان می‌دهد که این نتیجه‌ای قابل قبول است (Israeli Society’s Dehumanization). تخریب ۷۰ درصد از مسکن و زیرساخت‌های غزه، طبق برآوردهای سازمان ملل، با هدف غیرقابل سکونت کردن منطقه است، که نقض آشکار ممنوعیت مجازات جمعی کنوانسیون‌های ژنو است (UN Report). جنایات خاص، مانند حمله هوایی به بیمارستان باپتیست الاهلی که صدها نفر را کشت، مقیاس خشونت را برجسته می‌کند (Dehumanising Palestinians). این جنگ نیست؛ نابودی است، که فلسطینی‌ها را به‌عنوان آفاتی که باید ریشه‌کن شوند، می‌بیند، بسیار بدتر از دام‌هایی که از چنین تخریب بی‌معنایی در امان هستند. دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) در اقدامات موقت ژانویه ۲۰۲۴ به اسرائیل دستور داد از نسل‌کشی جلوگیری کند، با این حال کشتار ادامه دارد، که با لفاظی‌های غیرانسانی‌سازی که مرگ فلسطینی‌ها را عادی می‌کند، تغذیه می‌شود (ICJ Ruling).
سوءاستفاده‌های پزشکی ادعایی اسرائیل—انجام اقدامات بدون رضایت یا بی‌حسی—نقض وحشتناکی از تمامیت جسمانی فلسطینی‌هاست که بدن‌هایشان را به‌عنوان اشیاء برای استثمار می‌بیند. گزارش‌هایی از قطع عضو «روتین» در سده تیمن به دلیل جراحات ناشی از دستبند، که در شرایط اسفناک انجام شده‌اند، به سهل‌انگاری پزشکی، اگر نگوییم آسیب عمدی، اشاره دارند، طبق گزارش سی‌ان‌ان از آوریل ۲۰۲۴ (CNN Report). چنین اقداماتی، اگر بدون رضایت یا بی‌حسی انجام شوند، نقض ممنوعیت اقدامات پزشکی بدون رضایت ICCPR و کنوانسیون علیه شکنجه (CAT) است و شکنجه یا رفتار غیرانسانی را تشکیل می‌دهد. نبود شفافیت و دسترسی به سوابق پزشکی در مراکز بازداشت، سوءظن به سوءاستفاده را تشدید می‌کند. برخلاف دام‌ها، که درمان پزشکی آن‌ها برای اطمینان از مفید بودنشان تنظیم می‌شود، فلسطینی‌ها به اقداماتی دچار می‌شوند که کرامت و خودمختاری آن‌ها را نادیده می‌گیرد و جایگاه غیرانسانی آن‌ها را به‌عنوان صرفاً ظرف‌هایی برای مجازات یا آزمایش تقویت می‌کند.
تأیید تاریخی اسرائیل از برداشت اعضا، همراه با رویه کنونی نگه‌داری اجساد فلسطینی‌ها تا زمانی که به حدی تجزیه شوند که کالبدشکافی ممکن نباشد یا دفن آن‌ها در گورهای دسته‌جمعی، محکومیتی گزنده از نیت آن برای پنهان کردن جنایات شنیع است. در سال ۲۰۰۹، دکتر یهودا هیس، رئیس سابق مؤسسه پزشکی قانونی ابو کبیر، اعتراف کرد که در دهه ۱۹۹۰، پاتولوژیست‌ها از اجساد فلسطینی‌ها، اسرائیلی‌ها و کارگران خارجی بدون رضایت خانواده‌ها، قرنیه، پوست، دریچه‌های قلب و استخوان‌ها را برداشت کرده‌اند، طبق گزارش گاردین (The Guardian). این اعتراف تأیید کرد که اجساد فلسطینی‌ها مورد استثمار قرار گرفته‌اند و تقدس آن‌ها به‌گونه‌ای نقض شده است که گویی منابع از اشیاء بی‌جان استخراج می‌شوند. ادعاهای اخیر یورو-مد مانیتور حقوق بشر (۲۰۲۳) اظهار می‌دارند که اجسادی که از غزه بازگردانده شده‌اند فاقد اعضایی مانند کبد و کلیه هستند، هرچند اثبات پزشکی قانونی به دلیل درگیری و تجزیه دشوار است (Euro-Med Monitor). نگه‌داری عمدی بیش از ۳۷۰ جسد، که بیش از ۱۱۵ جسد در سردخانه‌ها و ۲۵۶ جسد در گورهای شماره‌دار معروف به «گورستان اعداد» قرار دارند، طبق گزارش جدلیه، استراتژی حساب‌شده‌ای برای جلوگیری از کالبدشکافی‌هایی است که می‌توانند چنین سوءاستفاده‌هایی را فاش کنند (Jadaliyya). بازگرداندن ۸۹ جسد تجزیه‌شده به غزه در ۵ اوت ۲۰۲۴، که بدون شناسایی در گوری دسته‌جمعی نزدیک بیمارستان ناصر دفن شدند، طبق گزارش الجزیره، و امتناع از پذیرش ۸۸ جسد در ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴ به دلیل حالت غیرقابل‌شناسایی آن‌ها، طبق گزارش میدل ایست آی، تلاش عمدی برای محو شواهد را نشان می‌دهد (Al Jazeera, Middle East Eye). برخلاف دام‌ها، که بقایای آن‌ها با نظارت قانونی اداره می‌شود، اجساد فلسطینی‌ها به روش‌هایی نگه‌داری یا دور ریخته می‌شوند که فردیت آن‌ها را محو کرده و جنایات احتمالی را پنهان می‌کند، عملی که از گناه و مصونیت فریاد می‌زند.
اقدامات اسرائیل حمله‌ای گستاخانه به قوانین بین‌المللی است که با مصونیت چندین چارچوب را نقض می‌کند: - منشور سازمان ملل: ماده ۱ که خواستار حقوق بشر است، با سیاست‌های غیرانسانی‌سازی که کرامت فلسطینی‌ها را انکار می‌کند، به چالش کشیده می‌شود (UN Charter). - ICCPR و CAT: بازداشت خودسرانه، شکنجه و اقدامات پزشکی بدون رضایت، مواد ۷ و ۹ را نقض می‌کند و برداشت اعضا شکنجه و مثله کردن را تشکیل می‌دهد (ICCPR, CAT). - کنوانسیون‌های ژنو: کنوانسیون چهارم شکنجه، مجازات جمعی و بی‌احترامی به مردگان را ممنوع می‌کند، که در غزه، رویه‌های بازداشت و نگه‌داری اجساد مشهود است (Geneva Conventions). - اساسنامه رم: احکام دستگیری دیوان کیفری بین‌المللی (ICC) در نوامبر ۲۰۲۴ برای نتانیاهو و گالانت به دلیل جنایات جنگی، از جمله قتل، شکنجه و گرسنگی، مسئولیت فردی را برجسته می‌کند (ICC Cases). - حکم ICJ (ژوئیه ۲۰۲۴): اشغال اسرائیل را غیرقانونی اعلام کرد و به نقض‌های سیستماتیک، از جمله بازداشت خودسرانه و مجازات جمعی، اشاره کرد (ICJ Ruling). - مسئولیت حفاظت (R2P): نسل‌کشی ادعایی و جنایات علیه بشریت تعهدات مداخله جهانی را فعال می‌کند، اما اتحادهای سیاسی مانع اقدام می‌شوند (R2P). - قانون بشردوستانه بین‌المللی عرفی (IHL): رنج غیرضروری را ممنوع کرده و رفتار محترمانه با مردگان را الزامی می‌کند، که هر دو توسط رویه‌های اسرائیل نقض می‌شوند (Customary IHL).
نگه‌داری اجساد برای جلوگیری از کالبدشکافی نقض مستقیم ماده ۱۶ کنوانسیون چهارم ژنو است که دفن شرافتمندانه را الزامی می‌کند و دستور عرفی IHL برای دفع محترمانه. این اقدامات جنایات جنگی، جنایات علیه بشریت و نسل‌کشی احتمالی را تشکیل می‌دهد که پیگرد قانونی، تحریم‌ها و مداخله بین‌المللی را می‌طلبد.
دام‌ها، که به دلیل سود اقتصادی ارزشمند هستند، تغذیه می‌شوند، سرپناه داده می‌شوند و برای اطمینان از ارزششان تنظیم می‌شوند. در مقابل، فلسطینی‌ها به کمپینی عمدی برای حذف دچار می‌شوند—گرسنگی، شکنجه، کشتار و استثمار می‌شوند، اجسادشان نگه‌داری یا دور ریخته می‌شود تا جنایات پنهان شوند. اعتراف تاریخی به برداشت اعضا و رویه کنونی نگه‌داری اجساد تا تجزیه، نیت وحشتناکی را برای فرار از پاسخگویی آشکار می‌کند، که بقایای فلسطینی‌ها را به‌عنوان شواهدی که باید محو شوند، نه زندگی‌های انسانی شایسته احترام، می‌بیند. این صرفاً غفلت نیست؛ تلاشی سیستماتیک برای غیرانسانی‌سازی فلسطینی‌ها تا نقطه فراموشی است، که رنج آن‌ها را نامرئی و مرگشان را بی‌اهمیت می‌کند.
غیرانسانی‌سازی فلسطینی‌ها توسط اسرائیل—از طریق لفاظی‌های نسل‌کشی، بازداشت اداری، شرایط شکنجه‌آور، کشتار جمعی، سوءاستفاده‌های پزشکی، برداشت تاریخی اعضا و پنهان‌سازی عمدی جنایات از طریق نگه‌داری اجساد و گورهای دسته‌جمعی—فاجعه‌ای اخلاقی و قانونی است. این یک مردم را به جایگاهی پایین‌تر از دام‌ها تنزل می‌دهد، با ظلمی حساب‌شده که مبانی اخلاقی بشریت را به چالش می‌کشد. جامعه جهانی باید قاطعانه عمل کند: تحریم‌های جامع اعمال کند، از تحقیقات ICC و ICJ حمایت کند، R2P را اجرا کند و خواستار آزادی فوری اجساد نگه‌داری‌شده برای دفن مناسب شود. نادیده گرفتن این امر به معنای پذیرش پرتگاهی اخلاقی است که در آن یک مردم کامل محو می‌شود و رنجشان به‌عنوان خسارت جانبی رد می‌شود. جهان باید با همان فوریتی که برای هر نسل‌کشی دیگر مطالبه می‌کند، با جنایات اسرائیل مقابله کند و عدالت را برای فلسطینی‌هایی که انسانیتشان به‌گونه‌ای بی‌رحمانه انکار شده است، تضمین کند.