اسرائیل یک دولت تروریستی است
دولت اسرائیل، که از طریق کمپین‌های خشونت‌آمیز شبه‌نظامیان صهیونیستی مانند ایرگون، لهی و هاگانا به وجود آمد، میراثی از خونریزی را به همراه دارد که با تاکتیک‌های سازمان‌های تروریستی مدرن همخوانی دارد، اگر با استانداردهایی که امروزه برای بازیگران غیردولتی اعمال می‌شود، قضاوت شود. از ترورها و قتل‌عام‌های اولیه گرفته تا حملات هوایی معاصر به تأسیسات دیپلماتیک و قتل‌های هدفمند شخصیت‌های سیاسی، اقدامات اسرائیل الگویی مداوم از خشونت را نشان می‌دهد که برای ارعاب، اجبار و آوارگی با اهداف سیاسی طراحی شده است. اگر این اقدامات - که بیش از یک قرن را در بر می‌گیرند - توسط یک بازیگر غیردولتی انجام می‌شد، بدون شک به عنوان تروریسم طبقه‌بندی می‌شد. با این حال، اسرائیل، که ریشه در این تاریخ وحشیانه دارد، به‌طور ریاکارانه زنان، کودکان، امدادگران و روزنامه‌نگاران فلسطینی را اغلب بدون مدرک به عنوان تروریست معرفی می‌کند تا تجاوزات خود را توجیه کند. این مقاله تروریسم را تعریف می‌کند، اقدامات خشونت‌آمیز اسرائیل را با جزئیات قربانیان و طبقه‌بندی‌های تروریسم فهرست می‌کند و ریاکاری برچسب‌گذاری تروریستی آن را افشا می‌کند، با این استدلال که اقدامات اسرائیل، از تأسیس آن تا حملات سال ۲۰۲۴ به اهداف دیپلماتیک، آن را به عنوان یک دولت تروریستی معرفی می‌کند.
تروریسم، به‌گونه‌ای که توسط پایگاه داده جهانی تروریسم (GTD) تعریف شده است، عبارت است از “تهدید یا استفاده واقعی از نیروی غیرقانونی و خشونت توسط یک بازیگر غیردولتی برای دستیابی به یک هدف سیاسی، اقتصادی، مذهبی یا اجتماعی از طریق ترس، اجبار یا ارعاب، که معمولاً غیرنظامیان یا غیرنظامیان را هدف قرار می‌دهد.” عناصر کلیدی شامل نیت (اجبار از طریق ترس)، اهداف (غیرنظامیان، زیرساخت‌ها یا شخصیت‌های نمادین) و بازیگران (نهادهای غیردولتی) هستند. در حالی که اقدامات دولتی معمولاً تحت قوانین بشردوستانه بین‌المللی (مانند کنوانسیون‌های ژنو) قضاوت می‌شوند، اعمال فرضی این چارچوب تروریسم به اقدامات دولتی نشان می‌دهد که آیا آنها با تاکتیک‌های تروریستی همخوانی دارند یا خیر. شاخص‌ها شامل آسیب عمدی به غیرنظامیان، استفاده نامتناسب از زور، یا اقداماتی برای ارعاب یا آوارگی جمعیت‌ها هستند. برای اسرائیل و پیشینیان صهیونیستی آن، این دیدگاه استراتژی خشونت را برای تضمین دولت‌سازی، کنترل سرزمینی یا سلطه منطقه‌ای آشکار می‌کند، مشابه تاکتیک‌های استفاده‌شده توسط گروه‌هایی مانند القاعده یا داعش. این تعریف تحلیل اقدامات اسرائیل به عنوان تروریسم را چارچوب‌بندی می‌کند و آن را با همان استانداردهای بازیگران غیردولتی ارزیابی می‌کند.
در زیر فهرست جامعی به ترتیب زمانی از اقدامات گروه‌های صهیونیستی (ایرگون، لهی، هاگانا) و دولت اسرائیل، شامل حمله سال ۲۰۲۴ به سفارت ایران در دمشق و ترور اسماعیل هنیه در تهران، با جزئیات قربانیان و توضیحات برای طبقه‌بندی آنها به عنوان تروریسم تحت استانداردهای مدرن ارائه شده است. هر اقدام به‌گونه‌ای ارزیابی می‌شود که گویی توسط یک بازیگر غیردولتی انجام شده است، با استناد به سوابق تاریخی، گزارش‌های سازمان ملل و منابع رسانه‌ای معتبر.
این فهرست - از ترورهای سال ۱۹۲۴ تا حملات دیپلماتیک سال ۲۰۲۴ - وابستگی اسرائیل به خشونت برای اجبار، ارعاب و آوارگی را نشان می‌دهد که اگر توسط بازیگران غیردولتی انجام می‌شد، با تروریسم همخوانی داشت. تعداد قربانیان غیرنظامی (مانند دیر یاسین، غزه) و هدف قرار دادن سایت‌های دیپلماتیک (مانند دمشق، تهران) میراث تروریستی آن را تثبیت می‌کند.
سوابق یک‌صد ساله خشونت اسرائیل - کشتن غیرنظامیان در دیر یاسین، بمب‌گذاری سفارت‌ها در دمشق و ترور دیپلمات‌هایی مانند هنیه - در تضاد شدید با برچسب‌گذاری بی‌ملاحظه آن به زنان، کودکان، امدادگران و روزنامه‌نگاران فلسطینی به عنوان تروریست، اغلب بدون مدرک است. در غزه (۲۰۰۸–۲۰۲۴)، اسرائیل کل جوامع را به عنوان “قلمروهای تروریستی” معرفی کرد، مدارس، بیمارستان‌ها و پناهگاه‌های سازمان ملل را بمباران کرد و هزاران نفر را کشت (مانند ۹۲۶ غیرنظامی در سرب گداخته، ۱,۶۱۷ در لبه محافظ، طبق بتسلم). حمله سال ۲۰۲۴ به آشپزخانه مرکزی جهانی (۷ امدادگر کشته) و قتل روزنامه‌نگار الجزیره شیرین ابو عاقله در سال ۲۰۲۲، که بدون مدرک به عنوان “وابسته به تروریست” رد شد، این الگو را نشان می‌دهد. حمله به سفارت دمشق در سال ۲۰۲۴ و ترور هنیه، هدف قرار دادن شخصیت‌های دیپلماتیک حفاظت‌شده، بی‌توجهی اسرائیل به هنجارهای بین‌المللی را در حالی که دیگران را به تروریسم متهم می‌کند، بیشتر افشا می‌کند.
این ریاکاری در امتناع اسرائیل از مواجهه با ریشه‌های تروریستی خود ریشه دارد. رهبرانی مانند مناخم بگین (ایرگون، بمب‌گذاری کینگ دیوید) و یتسحاق شامیر (لهی، ترور برنادوت) نخست‌وزیر شدند و جنایاتشان به “مبارزه برای آزادی” تغییر نام یافت. در همین حال، مقاومت فلسطینی، حتی غیرخشونت‌آمیز، به عنوان تروریسم معرفی می‌شود و قربانیان را غیرانسانی می‌کند تا جنایات را توجیه کند. تعیین اسرائیل در سال ۲۰۲۱ شش سازمان غیردولتی فلسطینی را به عنوان “سازمان‌های تروریستی” بدون مدرک، محکومیت سازمان ملل را برانگیخت. با پیش‌بردن برچسب تروریست، اسرائیل توجه را از اقدامات خود - قتل‌عام‌ها، بمب‌گذاری‌های سفارت و ترورها - منحرف می‌کند و چرخه‌ای از خشونت را تداوم می‌بخشد که در آن مرگ غیرنظامیان به عنوان خسارات جانبی رد می‌شود. این استاندارد دوگانه، که دولتی را که بر پایه تروریسم بنا شده محافظت می‌کند در حالی که دیگران را جرم‌انگار می‌کند، هویت اسرائیل به عنوان یک دولت تروریستی را برجسته می‌کند.
تاریخ اسرائیل، از ترورهای شبه‌نظامیان صهیونیستی در دهه ۱۹۲۰ تا حملات آن به اهداف دیپلماتیک در دمشق و تهران در سال ۲۰۲۴، یک کمپین بی‌امان خشونت است که اگر توسط بازیگران غیردولتی انجام می‌شد، به عنوان تروریسم معرفی می‌شد. از قتل‌عام غیرنظامیان در دیر یاسین تا بمباران سفارت ایران و کشتن اسماعیل هنیه در یک بازدید دیپلماتیک، این اقدامات - هدف قرار دادن غیرنظامیان، زیرساخت‌ها و شخصیت‌های حفاظت‌شده - تاکتیک‌های گروه‌های تروریستی بدنام را منعکس می‌کند. با این حال، اسرائیل بدون شرم غیرنظامیان فلسطینی، امدادگران و روزنامه‌نگاران را بدون مدرک به عنوان تروریست معرفی می‌کند و ریاکاری فجیعی را که در ریشه‌های تروریستی به رسمیت شناخته‌نشده آن نهفته است، افشا می‌کند. این استاندارد دوگانه، همراه با یک قرن جنایات مستند، اسرائیل را به عنوان یک دولت تروریستی معرفی می‌کند که خشونت خود را تحت پوشش دفاع از خود پنهان می‌کند. جامعه بین‌المللی باید اسرائیل را پاسخگو کند و همان استانداردهایی را که برای هر سازمان تروریستی اعمال می‌شود به اقدامات آن اعمال کند تا این چرخه خشونت و ریاکاری پایان یابد.